In Kohlbergers tweede film die als narratief gedreven kan worden beschouwd, vormt de kunstenaar een dystopische fictie uit de overblijfselen van het verleden van de cinema. Aan de hand van fragmenten uit obscure sciencefictionfilms verbeeldt The Electric Kiss een wereld die lijkt op de onze, waarin mensen hun hersenen aansluiten op een soort neuronetwerk dat het hele menselijk bewustzijn met elkaar verbindt. Terwijl cyberpunkbeelden gedrapeerd in VHS-texturen worden afgewisseld met passages van prismatische visuele ruis (bereikt, in kenmerkende stijl, door beelden te voeden via zelfopgeleide machine learning-algoritmen), ontstaat er een quasi-plot: een man met een VR-headset, letterlijk en figuurlijk verdwaald in de ruimte, onderwerpt zichzelf aan een mysterieuze procedure om de nadelige effecten van deze nieuwe technologie op de geest te verlichten.
