Er was eens, toen het bedtijd was, op een plek zoals hier, een jongen, laten we hem Danny noemen, die ervan droomde ooit te verdwijnen. Het waren geen stokken of stenen die hem pijn deden, en hoewel hij deed alsof hij het niet erg vond, zochten woorden hem, net als wapens, vaak op om onaardig te zijn. Hoewel hij, anders dan al zijn klasgenoten, een kosmische hoop koesterde. Hij bestudeerde ruimtestations en sterrenkaarten, elke nacht achter zijn telescoop. Als echte ontdekkingsreiziger van het oneindige was het voor hem werkelijk kinderspel. Zijn kennis omvatte elk sterrenbeeld, dat door de hele Melkweg scheen. Dus op een dag die er niet toe deed, strompelde hij met pijn in het hart naar huis. Dit is het verhaal van de Spaceman, en het is de perfecte plek om te beginnen.
