Toen Dave en Vicky opgroeiden, hadden hun ouders het gemakkelijk. Destijds waren er geen ‘time-outs’, niemand had ‘grenzen’ en ‘ouderschap’ was niet eens een woord. Ouders hadden geen idee wat hun kinderen werkelijk van plan waren en onwetendheid was echt een gelukzaligheid. Nu hebben Dave en Vicky zelf tieners, en alles waar hun kinderen zelfs maar aan denken om te doen, hebben Dave en Vicky al gedaan… minstens twee keer. Maar kennis is geen macht – het is een enorme pijn! Elke dag is een gevecht om de kinderen op één lijn te houden. Dave en Vicky denken dat als ze deze drie zonder strafblad of eigen kinderen naar de universiteit kunnen sturen, ze hun werk hebben gedaan.
